Вчера разговаривала с директрисой о том, что хочу менять работу. Долго я не решалась. Позавчера решила начать с кадровички - с ней не так страшно. Рассказала ей — сделала, так сказать, маленький шаг, репетицию. А вчера вот с директрисой. Пока беседовали, с меня семь потов сошло — так я волновалась. Я никогда раньше не меняла работу (подработки в студенческие годы не в счёт).

И легче после разговора мне не стало. Директриса подняла мне зарплату с пометкой «это не предел», но размер зарплаты не был причиной моего желания уйти. Причиной был проходной ресепшн, откуда я не могу отлучиться, потому что посторонние ходят, и дверь, которую я не могу закрыть, когда ухожу, потому что курящие тогда не попадут в офис. Директриса сказала, что распорядится поставить кодовый замок, и сотрудники смогут беспрепятственно входить/выходить. Ещё я посетовала, что обеда у меня нет и меня все дёргают с кухни, когда я ем. Она ответила, что установит мне обед, и что я смогу из офиса уходить даже на это время. И попросит сисадминов часть звонков перенаправить в офис, чтобы на меня не первую шли и не отвлекали меня. Хотя это странно: всё-таки звонки должны приходить в первую очередь на ресепшн. Всё для меня, кароч.

Ещё я хотела бы компанию побольше и английский использовать. Но этих условий моя компания мне предоставить не может. И теперь мне надо думать, устроит ли меня, если в Альте всё под меня подгонят в плане организации комфортного рабочего места, или мне этого всё равно будет недостаточно.

Признаюсь, очень подкупает такое ко мне отношение. Даже дверь согласны менять и обед сделать, лишь бы я не ушла. Вдруг я уйду, а на новом месте плохо относиться будут... Но и не хочу сейчас сказать «ладно, остаюсь», а через месяц втихаря найти работу и огорошить, что ухожу.

С директрисой порешили на том, что я ещё думаю. Кадровичка сказала, что, даже если сейчас решу остаться, где-то через год всё равно свалю.

Меня расстраивает взрослая жизнь. Решения какие-то надо принимать. А я не хочу ничего решать, я хочу детский сад с тихим часом.



EsperantoHieraŭ mi parolis kun direktorino, ke mi volas ŝanĝi laboron. Longe mi ne aŭdacis. Antaŭhieraŭ mi decidis komenci de manaĝerino de personara fako - kun ŝi tio ne estas tiel terura. Rakontis ŝin - faris etan paŝon, provripeton. Kaj hieraŭ kun la direktorino. Dum ni interparolis, sep ŝvitoj foriris - tiel mi nervoziĝis. Mi neniam antaŭe ŝanĝis laboron (kromlaboroj dum studentaj jaroj ne konsideras).

Sed la interparolo ne faciligis mian spiritstaton. La direktorino grandigis mian salajron kun la noto «tio ne estas limo», sed salajro ne estis kaŭzo de mia deziro maldungiĝi. Kio estis la kaŭzo estis aperta akceptejo, de kie mi ne povas eliri, ĉar eksteruloj iras, kaj pordo, kiun mi ne povas fermi, kiam eliras, ĉar tiam fumantoj ne eniros en oficejon. La direktorino diris, ke oni muntos kodseruron, kaj laboruloj povos libere eniri/eliri. Ankoraŭ mi plendis, ke mi ne havas fermohoron kaj ĉiu malkvietigas min en kuirejo, kiam mi manĝas. La direktorino respondis, ke ŝi fiksos la fermohoron por mi kaj mi eĉ povos lasadi la oficejon dum tio tempo. Kaj ŝi petos sistemestrojn alidirekti iujn telefonadojn en la oficejon, por ke ili ne distru min. Kvankam tio estas stranga: telefonadojn devas aliri unuavice en la akceptejon. Do ĉio por mi.

Ankoraŭ mi dezirus la companion pli grandan kaj volus uzi anglan lingvon. Sed tian kondiĉaron mia companio ne povas garantii al mi. Kaj nun mi bezonas pensi, ĉu tio konvenos al mi, se en «Alta» oni ĉion faros por mi rilate organizon de komforta laborloko, aŭ tio ne estos sufiĉa por mi.

Mi konfesas, ke tia rilato al mi estas tre agrabla. Oni estas preta eĉ la pordon ŝanĝi kaj la fermohoron fiksi, por ke mi ne foriru. Kaj se mi foriros kaj en nova laborloko oni rilatos malbone al mi... Sed nun mi ankaŭ ne volas diri «bone, mi restas», kaj post monato sekrete trovi novan laboron kaj surprizi ĉiujn, ke mi foriras.

Kun la direktorino ni decidis, ke mi dume pripensas. La manaĝerino de personara fako diris, ke eĉ se mi decidos resti, ĉirkaŭ post jaro mi tute egale forfikiĝos.

Adolta vivo afliktas min. Mi devas decidi ion. Sed mi ne volas decidi ion ajn, mi volas vizitadi infanĝardenoт kun dormohoro.